ปริศนารหัสมด

เนื้อเรื่อง

ปริศนารหัสมด

[Absolute Number Trick]

บทประพันธ์  ฬิการันต์

                ผมยังจำวันนั้นได้ดี มันเป็นวันเปิดเทอมในเดือนพฤษภาคมอันแสนเหนื่อยหน่าย เดือนที่ผู้เป็นพ่อแม่ผู้ปกครองต่างพากันส่ายหน้ากุมขมับกับค่าใช้จ่ายที่มากขึ้นเป็นเท่าตัว วันนั้นผมออกจากบ้านแต่เช้าตามปกติ มาถึงโรงเรียนประมาณ 6 โมงครึ่งเห็นจะได้  หลังจากหาอะไรรองท้องนิดหน่อยที่โรงอาหารแล้ว ผมก็ไปหาสมัครพรรคพวกหาบอลพลาสติกมาเล่นกัน มันคงจะเป็นวันเปิดเทอม ม.5 ที่แสนธรรมดาของผม หากทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ หากเหตุการณ์ทุกอย่างในเช้าวันนั้นไม่เกิดขึ้น

"ไอ้กาๆ ส่งมาทางนี้ๆ" มนูญตะโกนขอบอลพร้อมขยับหลอกล่อเพื่อให้หลุดการประกบ ซึ่งดูแล้วคงพ้นยาก ผมเลยครองบอลไว้อีกสักพักหนึ่ง มองเพื่อนอีกคนที่เริ่มวิ่งสอดขึ้นไปอีกทาง

                "ไอ้การ์ฟิล สิวเขรอะ ส่งมาได้แล้ว " มนูญร้องเรียกอีกครั้ง คราวนี้เริ่มมีสร้อยแปลกๆต่อชื่อผมซะเสียประวัติ  ผมทำทีจะส่งให้เพื่อนที่สอดขึ้นไป ก่อนจะเอี้ยวตัวผ่านบอลไปยังพื้นที่ว่างด้านหน้า  หวังว่ามนูญคงเข้าใจในการที่จะสปีดหนีไปเอาบอล

                "เอ้อให้มันได้งี้ส่งมาทีให้วิ่งซะร้อยเมตร" มนูญทั้งบ่นทั้งวิ่งตามบอลไปสุดฝีเท้า ก่อนที่บอลจะออกเส้นหลัง มนูญก็ตัดบอลผ่านเข้ากลางมาได้ ซึ่งเพื่อนอีกคนผมรออยู่แล้ว จัดการซัดเต็มหลังเท้าปรากฏว่าติดบล็อกบอลกระดอนมาเข้าทางผมที่วิ่งซ้อนขึ้นมา

                "ยิงไอ้กา ยิง ไม่ต้องแต่งแล้ว" มนูญเร่ง

                ถึงบอลมันเข้าเท้าซ้ายข้างไม่ถนัด แต่ต้องรีบยิงแล้ว ผมเลยกดซะเต็มข้อ

                "เอ้ยเดี๋ยวไอ้กาแป้งมา อย่าเพิ่งยิง" ไม่ทันแล้ว บอลพลาสติกพุ่ง หลุดกรอบโกล์หนู เหินออกหลังไปอัดเข้าเต็มเหม่งของแป้งอย่างจัง

                ตุ้บ!  "โอ้ยเจ็บนะ" แป้งเอามือลูบหัวป้อยๆ นั่งลงที่ริมฟุตบาทข้างหลังโกล์หนู  ผมซึ่งเป็นต้นเหตุรีบวิ่งไปดูอาการแป้งว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า กล่าวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

                "เจ็บไหมแป้ง โดนตารึเปล่า โทษนะเรามองไม่เห็น จังหวะมันชุลมุนหน่ะ"

                "ไม่เจ็บมั๊ง โดนบอลเตะอัดใส่หัวเนี่ย นายลองมาโดนดูไหมหล่ะ อู้ยหัวจะโนไหมเนี่ย" ว่าแล้วสาวแป้งก็ลูบหัวป้อยๆเป็นรอบที่สอง

                "ดีนะไอ้กาที่เตะอัดโดนแป้ง เป็นคนอื่นร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว" มนูญที่เดินตามมาพูดแทรกขึ้น

                "แหมมนูญจะปลอบ หรือจะซ้ำกันอ่ะ" แป้งเริ่มตาขวาง

                "เอางี้ไปห้องพยาบาลกันก่อนนะแป้ง ให้อาจารย์ดูว่าเป็นแผลรึเปล่าจะได้ใส่ยา" ผมเสนอขึ้น

                "เอ้ยไอ้กางี้ก็เล่นต่อไม่ได้สิ คนไม่ครบแบบนี้ งั้นข้าไปด้วย จะดูซิว่าหัวแป้งจะปูดเท่าลูกมะกรูดไหม ฮ่าๆๆ"

                แป้งชักฉุนคว้าได้รองเท้าผ้าใบที่ใส่อยู่หลวมๆ เขวี้ยงใส่มนูญจอมปากเสีย มนูญที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วกระโดดหลบไปอีกทางรอดจากนันยางเบอร์ 39 ไปอย่างฉิวเฉียด แต่เจ้าตัวดันเหยียบฟุตบาทพลาดล้มหน้าฟาดกับพื้นดินไม่เป็นท่า พอเงยหน้าขึ้นมาเลือดกำเดาเริ่มไหลย้อยเป็นทาง

                "ยัยแป้งหมัก จอมโหด แค่นี้ต้องเขวี้ยงรองเท้าใส่กันด้วย เลือดออกเลยนะ" มนูญเช็ดเลือดที่จมูกที่ยังไหลอยู่ แต่ปากยังไม่หยุดหาเรื่องๆ

                "นายล้มเองอ่ะ เราไม่เกี่ยวนะ" แป้งเดินไปเก็บรองเท้าผ้าใบมาสวม มือก็ลูบหัวที่เริ่มปูดไปด้วย

                "พอๆทั้งสองคน ไปห้องพยาบาลใส่ยาเถอะนี่ก็ใกล้จะเข้าแถวแล้วนะ" ผมไกล่เกลี่ยทั้งคู่อยู่สักพัก ก่อนที่เราทั้งสามจะพากันเดินลัดสนามหญ้าไปที่ห้องพยาบาลที่ตึก 3

***************************

ที่ห้องพยาบาล เราสามคนนั่งรออาจารย์ไปหยิบยาในห้องเก็บยา พลางพูดคุยถึงเรื่องที่ว่าทำไมแป้งมาเดินอยู่แถวนั้น เพราะทุกทีตอนเช้าๆแป้งจะยังไม่มา  ด้วยเหตุที่บ้านแป้งอยู่ไกล และต้องเตรียมอาหารเช้าให้ผู้เป็นพ่อที่ทำงานกลับมาดึก  ผมเลยแปลกใจเพราะวันนี้แป้งมาเช้ามากๆจึงถามขึ้น

                "ทำไมแป้งไปเดินอยู่แถวนั้นหล่ะ"

                "ก็มาหาการันต์กับมนูญนั่นแหละ เห็นพวกสุดาว่าชอบไปเล่นบอลกันแถวนั้น พอดีมีอะไรจะถามหน่ะ" สีหน้าของแป้งดูกังวล เหมือนหยุดคิด สักพักหนึ่งจึงถามพวกผมสองคนเบาๆว่า

                "พวกนายจำเรื่องเทอมที่แล้วที่ไวรัสโจมตีระบบสารสนเทศโรงเรียนได้ไหม"

                "ใช่ที่พวกเราไปช่วยแก้รหัสคราวนั้นรึเปล่า" มนูญถามขึ้น

                "ใช่ๆ ครั้งนั้นแหละ หลังจากนั้นมีการสอบสวนกันเข้ม จนอาจารย์ศรัตวัฒน์ที่คุมระบบต้องแสดงความรับผิดชอบลาออกไปหน่ะ"

                "เรื่องมันก็เกือบปีแล้วนี่แป้ง มีอะไรอีกเหรอ มันน่าจบแค่นั้นนี่นามีคนแสดงความรับผิดชอบไปแล้วด้วย" ผมถามเพราะสังเกตว่าแป้งดูจะตื่นเต้นเล่าเรื่องไม่ประติดประต่อฟังมายังไม่ทราบอะไรชัดเจนเลยซักเรื่อง

แป้งมองมาทางผมกับมนูญ แล้วแทนที่จะตอบกลับถามซะเฉยๆว่า

                "2-3 วันนี้ๆ พวกนายไม่ได้เช็คเมลล์เลยใช่ไหม"

                ผมกับมนูญชักงงกับคำถามของแป้ง มองหน้ากันไปมาก่อนจะตอบแป้งไปว่า

                "ก็ไม่ได้เช็คเลย พอดีเดินสายหาเตะบอลกินตังต์กันอ่ะแป้ง"

                "ให้มันได้งี้สิ มิน่าส่งเมลล์ไปให้แล้วก็ไม่เห็นตอบกลับมา"

                "คืออย่างนี้ อาจารย์ศรัตวัฒน์ที่ลาออกไปหน่ะแกพูดตอนที่แป้ง ไปช่วยแกเก็บของในห้องพักครูว่า มันยังเป็นปริศนาอยู่ว่าไวรัสบ้าๆนั้นใครเป็นคนส่งมา อาจารย์แกเลยไปลองค้นดูปรากฏว่าไม่ได้โดนแต่โรงเรียนเรานะ มีตั้งหลายโรงเรียนในกรุงเทพที่โดน ในรูปแบบคล้ายๆกัน เสียหายไปหลายโรงเรียนเหมือนกันนะเท่าที่อาจารย์แกบอกมา"

                "แล้วทำไมแป้งไม่เห็นบอกพวกเราเลย" ผมถาม

                "ก็อาจารย์แกบอกว่าไม่อยากให้วุ่นวาย ให้มากความเลยไม่ให้แป้งบอกใคร แป้งก็เลยไม่บอกใคร จากที่แป้งตามดูเรื่องนี้มานะ เห็นว่าอาชญากรรายนี้ใช้ชื่อว่า Red Ant หล่ะ พักหลังเริ่มออกมาก่อกวนหน่วยงานของรัฐอีกรอบแล้ว หลังจากที่หายพักนึง"

                "แล้วไอ้มดแดงนี่มันมาเกี่ยวอะไรกับพวกเราอีก รึว่ามันชวนแป้งไปพิทักษ์โลก" มนูญเริ่มนอกเรื่อง

                "บ้าดิ"

                "ที่แป้งรีบมาวันนี้ก็จะมาชวนพวกเธอไปโรงพักด้วยกันหน่ะ พอดีทางตำรวจต้องการสอบถามอะไรพวกเราหน่อย พวกตำรวจเขาทราบจากการไปสืบสวนอาจารย์ศรัตวัฒน์เรื่องคดีที่เกิดขึ้นในสถานศึกษาของกรุงเทพมหานครช่วงนั้น อาจารย์แกเลยบอกว่าที่โรงเรียนนี้รอดจากไวรัสเพราะพวกเราช่วยถอดรหัสไว้ได้ ทางตำรวจเลยสนใจขึ้นมา นัดพวกเราไปที่โรงพักตอนเย็นนี้แหละแถมบอกให้เก็บเป็นความลับด้วย"

                "รู้สึกแปลกๆ นะ เหมือนพวกตำรวจสงสัยพวกเรายังไงไม่รู้สิ" ผมแสดงความคิดเห็น

                "คิดมากอะไรวะไอ้กา โรงพักเขาเชิญก็ไปโชว์ตัวกันหน่อย ไม่แน่เขาอาจให้เหรียญเยาวชนกล้าหาญเราก็ได้นะ" มนูญยังยิ้มแฉ่งกับข่าวที่แป้งนำมาบอก

                "งั้นตอนเย็นเจอกันที่หน้าประตูโรงเรียนนะ จะได้ไปพร้อมกัน" แป้งนัดหมายกำหนดการเสร็จสรรพ

                "อื้มตกลงตามนี้" ผมกับมนูญรับคำ จากนั้นก็พากันแยกย้ายไปเรียนหนังสือเพราะวันนี้นักเรียนชายกับนักเรียนหญิงมีเรียนแยกกันในบางวิชาที่เป็นวิชาเลือก ผมซึ่งยังติดใจกับการที่ทางตำรวจคิดเชิญนักเรียนมัธยมไปโรงพักด้วยเรื่องแบบนี้อยู่ไม่หายนั้น วันนั้นทั้งวันเลยพาลเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ อยากให้ถึงเวลาเลิกเรียนเร็วๆ  กว่าทุกครั้ง ราวกับว่าผมถูกดึงดูดให้หลงไหลไปกับเรื่องราวปริศนาของอาชญากรรายนี้

16.2 0 น.  สถานีตำราจย่านจรัญสนิทวงศ์

                "มากันรึยังสารวัตรเทวดาตัวน้อยๆที่สารวัตรว่า" นายตำรวจนอกเครื่องแบบ ผิวสีน้ำตาลไหม้ ไว้ผมทรงอเมริกัน สวมแว่นตาสีเขียว เข้าชุดกับกางเกงยีนส์เสื้อยืดลายยึกๆยือๆ  เดินเข้ามาถามสารวัตรวัลลภที่นั่งพิมพ์สรุปคดีอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ส่วนตัว

                "เดี๋ยวคงมาถึง เด็กที่ชื่อแป้งโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าใกล้ถึงแล้ว เด็กๆพวกนี้อาจช่วยให้พวกเราคืบหน้ามากขึ้นก็ได้นะ" สารวัตรวัลลภตอบทั้งๆที่สายตายังไม่ละจากหน้าคอมพิวเตอร์

                "แล้วที่สารวัตรให้เรียกหน่วยสืบสวนพิเศษอย่างผมมาด่วนนี่คงไม่ใช่ให้มาเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กหรอกนะครับ"

          "เอาไอ้ที่อยู่บนโต๊ะนั่นไปดูสิ ดูแล้วนายคิดว่าไงวิสิทธิ์ ไอ้มดแดงตัวร้ายของเราคราวนี้มันมีแผนจะทำอะไร"

                หมวดวิสิทธิ์เดินอ้อมกองเอกสารที่วางเป็นตั้งสูงอยู่ข้างโต๊ะสารวัตรไปหยิบกระดาษแผ่นนึงขึ้นมาอ่านในนั้นมีแต่ตัวเลข แปลกๆชุดหนึ่ง กับตารางจัตุรัสขนาด 3 คูณ 3 และข้อความพิลึกพิลั่น

5589123157191225259293327

	ANT

"นี่คือคำท้าจากข้า Red Ant มาสิตำรวจเข้ามาหาข้า เสียงหัวเราะแห่งข้าอยู่หนใดตัวข้าอยู่แห่งนั้น เพราะข้าคือ   Absolute Number Trick"

                "ไอ้มดแดงมันจะทำอะไรของมันอีกน้า สารวัตรพอจะได้เรื่องบ้างรึเปล่าครับให้ข้อมูลผมบ้างสิ" หมวดวิสิทธิ์เงยหน้าขึ้นถามสารวัตรที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์

                "ที่หน่วยข่าวกรองพอจะได้มารู้สึกเหมือนไอ้มดแดงของเราคราวนี้จะหันมาเล่นของหนัก มันจะวางระเบิด แต่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่ามันจะวางที่ไหน มันส่งสารท้านี้มายั่วพวกเราให้หัวหมุนเล่น ไอ้ระยำนี่" สารวัตรทุบแป้นคีบอร์ดเสียงดังระบายอารมณ์ที่ขุ่นเคืองจากการสืบคดี

                "ที่พวกเราระบุได้ก็สถานที่ 9 แห่งที่อยู่รายรอบโรงพักเราที่น่าจะเป็นจุดลงมือ ตารางนั่นมันคงหมายถึงที่ 9 แห่ง มันให้เราเลือกว่าจะไปกู้ระเบิดกันที่ไหน เพราะมันรู้ว่าทีมกู้ของเรามีไม่มากพอ ต้องเลือกที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น ดูตารางแผนที่นี่สินายคิดว่าที่ไหน"

อนุสาวรีย์	คอนโดมิเนียม	สวนสนุก
โรงพยาบาล	สถานีตำรวจ	สวนสาธารณะ
ตลาดกลาง	วัดราชานุวัตร	89ซุปเปอร์สโตร์

                ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ตำรวจในเครื่องแบบนายหนึ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง

                "เด็ก 3 คนที่สารวัตรให้เชิญตัวมาถึงแล้วครับสารวัตรให้พาเข้ามาเลยไหมครับสารวัตร"

                "พาเข้ามาสิ แล้ววานช่วยเตรียมเครื่องดื่มเย็นๆมาให้พวกเด็กๆด้วยนะ" สารวัตรวัลลภดูจะหวังกับเด็กกลุ่ม นี้มาก มันเป็นเหมือนเชือกช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายที่เขาต้องเดิมพันกับมันดูสักตั้ง

                "สารวัตรครับพวกเรามีเวลา เท่าไหร่ครับเนี่ยในการกู้ระเบิด" ผู้หมวดยังจ้องอยู่ที่แผ่นข้อมูลพลางถามรายละเอียดของคดี

                "ถึงตอนนี้ก็เหลืออีก ประมาณ 7 ชั่วโมงกว่า เหมือนเดิมเวลาลงมือของมัน 00.19 น." สารวัตรมองหน้าลูกน้องฝีมือฉกาจที่เรียกตัวมาช่วยด่วน เขาคงต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพราะหากพลาดหมายชีวิตของประชาชนผู้บริสุทธิ์เลยทีเดียว

                "รอนานแล้วนะเมื่อไหร่จะให้เข้าไปเนี่ย" มนูญเริ่มโวยวายจากการที่ต้องมานั่งรอกว่าครึ่งชั่วโมง

                "มนูญเงียบหน่อยสินี่โรงพักนะไม่ใช่บ้านนาย นายรู้จักอายคนเขาบ้างสิ" แป้งเอ็ด

                "ยัยแป้งหมักเดี๊ยะๆ"

"พอทีๆทั้งสองคนเลย นั่นไงคุณตำรวจมานั่นแล้ว" ผมหันไปเห็นนายตำรวจในเครื่องแบบที่ต้อนรับพวกเราเดินมาทางนี้พอดี

                "ท่านสารวัตรเชิญเข้าไปพบในห้องครับ ทางนี้นะครับ"

                เราเดินตามนายตำรวจนายนั้นเข้าไปที่ห้องสารวัตร ภายในห้องมีแต่เอกสารกองเต็มไปหมด หากไม่มีป้ายติดหน้าห้องคงต้องเรียกห้องเก็บของซะมากกว่าห้องทำงานของสารวัตร สารวัตรวัลลภนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่งที่อยู่กลางห้อง ด้านข้างมีชายผิวสีเข้ม แต่งตัวสบายๆยืนอยู่ด้วย ดูจากการที่เมื่อพวกผมเข้ามาในห้อง แว้ปแรกเขาก็กวาดตามาสำรวจพวกเราแบบนั้น คงจะเป็นนายตำรวจนอกเครื่องแบบที่สารวัตรเรียกเข้ามาคุยธุระเรื่องาน สารวัตรเชิญให้พวกเรานั่งที่เก้าอี้นวมฝั่งซ้ายของโต๊ะท่าน ก่อนจะกล่าวทักทายพวกผม

                "เป็นไงเด็กๆเหนื่อยไหม ให้มาด่วนแบบนี้คงรู้สึกแย่หน่อยสินะ"

                "ครับ/ค่ะ"

                "ไม่ต้องตื่นเต้นไปที่เรียกมานี่แค่จะให้ช่วยดูอะไรนิดหน่อย เสร็จแล้วพวกเธอก็กลับบ้านได้"

                "เกี่ยวกับอาชญากร red ant รึครับ" ผมสอบถามท่านสารวัตร

                "อ้อ ถ้างั้นคงไม่ต้องอธิบายกันมากสินะ ใช่ๆเกี่ยวกับญาชญากรรายนั้นจริงๆ ได้ข่าวว่าพวกเธอเคยมีภารกิจเล็กๆที่น่าประทับใจในโรงเรียนของพวกเธอ ใช่ไหมที่เป็นการแก้รหัสของมันได้หน่ะ" สารวัตรมองมาทางมนูญ

                มนูญมองไปที่ตั้งกระดาษและรูป สี่เหลี่ยมจัตตุรัส 3 คูณ3 ที่วาดบนกระดานไวท์บอร์ด อย่าสนใจใคร่รู้

                "มองอะไรพ่อหนุ่มสนใจเหรอ เธอใช่ไหมที่แก้ปริศนาได้ หน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ"

                "ไม่ใช่ผมหรอกครับเราช่วยๆกันผมคนเดียวคงแก้ไม่ได้หรอก แล้วที่คุ้นหน้าผมก็ไม่แปลกก็สารวัตรไปบุกบ้านผมมาแล้วนี่ครับเมื่อปีก่อน ที่บ้านตระกูลรักสิทธิหน่ะครับ"

                "อ๋อไอ้เด็กตัวแสบที่แกล้งหายตัวนั่นใช่ป่ะ" ชายหนุ่มผิวสีเข้มด้านข้างอุทานขึ้นมา

                "ใครแสบ" มนูญชักไม่ถูกชะตากับตำรวจนอกเครื่องแบบนายนี้

                "โทษทีๆ พอดีคดีนั้นเห็นพวกในหน่วยเอามาเล่นกันอย่างฮาเลยคุ้นๆหน่ะ" ชายหนุ่มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

                "เอาหล่ะเรามาเข้าเรื่องกันซักที สิ่งที่พวกเราจะให้พวกเธอดูคือสิ่งนี้" สารวัตรวกเข้าเรื่องพร้อมทั้งยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีตัวเลขชุดแปลก ตาราง และข้อความพิลึกให้พวกผมดู

                "พวกเธอคิดว่าไง เหมือนกับรหัสที่พวกเธอแก้ได้ไหม" สารวัตรหยุดรอคำตอบ

                พวกเราพิจารณาดูกระดาษแผ่นนั้นแล้วพากันตอบไปว่า

                "ไม่ครับ/ค่ะ ครั้งก่อนมันเป็นภาษาอังกฤษ ครั้งนี้มันแปลกๆไป"

          "เฮ้อ ว่าแล้วว่าต้องเหลวเป๋ว สารวัตรหวังกับเด็กพวกนี้มากไปแล้วครับ" ชายหนุ่มผิวสีเข้มพูดแทรกอีกครั้ง

                "วิสิทธิ์เธอเงียบๆก่อนให้พวกเขาลองดูรายละเอียดพวกนี้ก่อนเผื่อจะได้อะไรขึ้นมาบ้าง" สารวัตรส่งรายละเอียดสถานที่9 แห่งที่คาดว่าจะวางระเบิด ให้พวกเราดูอีกครั้ง

                อยู่ๆแป้งก็โพล่งขึ้นว่า

                "89 ซุปเปอร์สโตร์นี่อยู่ใกล้บ้านการันต์กับมนูญนี่ มีในชื่อด้วยแหละ"

                "อื้อ มีแต่สถานที่ ที่น่าจะเป็นไปได้ทั้งนั้นเลยนะ" ผมเสริม

                "ผมว่าข้อความนี้แปลกๆเหมือนเป็นคำใบ้ เจ้าอาชญากรรายนี้มันชอบทิ้งปมให้ตามกลิ่นรหัสมัน เหมือนเด็กที่คอยแหย่ให้เราโมโหเล่น" มนูญเสนอแนวคิด

                "ข้อความเหรอ ใช้ได้นี่ไอ้ตัวแสบ แผนที่นี่ก็ถอดจากข้อความใช่ไหมครับสารวัตร ที่มันบอกให้เข้ามาหาตัวมัน คือ ให้เราเริ่มที่จุดที่มันอยู่คือตรงกลาง ดังนั้นตรงกลางต้องหมายถึงตำรวจ ส่วน ทิศอื่นๆคือสถานที่รายล้อม เรามาถึงตรงนี้แหละ" ผู้หมวดวิสิทธิ์เริ่มเข้ามาช่วยวิเคราะห์

                "ถ้าตรงข้อความผมติดใจตรงคำว่า Absolute Number Trick กับข้อความที่พูดถึงเสียงหัวเราะมันฟังดูแปลกๆ" ผมลองเสมอมุมมองของตนขึ้นบ้าง

                "มันน่าจะมีอะไรนอกเหนือจากที่มาของชื่อของมันคือ ANT ถ้าตัวเลขสมบูรณ์ก็น่าจะเกี่ยวกับข้างบนที่เป็นชุด แต่มันยาวหยียดงี้ หมายถึงอะไรอ่ะชักงงแล้วสิ หรือต้องแบ่ง" แป้งเสริมความคิดเห็นของผม

                "แบ่งเหรอจำได้ไหมครั้งที่แล้วก็เป็นรหัสที่ต้องเรียงแล้วแบ่ง เราอาจจะมาถูกทางแล้วนะ คุณคิดว่าไงผู้หมวดจอมเต๊ะ" มนูญหันกลับมาถามผูหมวด

                "ชักเข้าเค้า แต่เหมือนขาดอะไรสักอย่างที่สำคัญไป ถ้าจะแบ่งมันต้องมีหลัก มันต้องมีความสัมพันธ์กันสักแห่งสิน่า"

          "ตารารางนี่เหมือนเกมเลยนะครับ ที่ให้เอาตัวเลขมาใส่ๆลงไป สงสัยมันจะชอบเล่นเกมแบบนี้มั้งไอ้หมดแดงเนี่ย" ผมพยายามพูดให้คลายความตรึงเครียดของสถานการณ์ลง

                "อื้ม ถ้าง่ายแบบนั้นก็คงดีสิ อ๊ะ เดี๋ยวๆ เกมตาราง3คูณ3 ตัวเลขกับข้อความ ข้อความกับตัวเลข การแบ่ง ความสมบูรณ์ ได้การหล่ะ เจ๋งมากเจ้าพวกเด็กแสบ" ผู้หมวดวิสิทธิ์กระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ วิ่งเข้าไปกอดแป้งซะยกใหญ่ (เอทำไมเป็นแป้งหว่า) ผมกับมนูญชักตาขวาง

                "เป็นอะไรไปหมวดจะพรากผู้เยาว์กลางโรงพักรึไงเกรงใจผมบ้าง คิดอะไรออกก็รีบชี้แจงแถลงมา" สารวัตรแซวลูกน้องสุดเฮ้ว

                "เดี๋ยวผมขอเวลาแป้ปครับ ขอกระดาษกับดินสอ ให้ผมหน่อยครับ" ผู้หมวดนั่งขีดๆเขียนๆตัวเลขอยู่สักพัก ก่อนที่จะส่งกระดาษที่สรุปผลไปให้สารวัตร

                "อ้อที่นี่นั่นเองไอ้มดแดงมันร้ายวางรหัสไว้แบบนี้เอง ไปกันเถอะหมวดเราต้องรีบกันแล้ว ต้องไปเตรียมหน่วยกู้ระเบิดให้พร้อม"

                "อ้อขอบใจพวกเธอมากนะเดี๋ยวจะให้พนักงานไปส่งที่บ้านนะพวกเธอช่วยเราได้มากทีเดียว" สารวัตรหันมาพูดกับเราที่ยังงงๆกันอยู่

                "จะไม่บอกพวกเราเลยเหรอครับว่าปริศนาคืออะไร" มนูญถามด้วยความอยากรู้

                "ตอนนี้บอกไม่ได้ เพื่อความปลอดภัยของพวกเธอเอง เดี๋ยวบอกไปแล้วพวกเธอ 3 คนแอบไปสถานที่นั้นหรือเอาไปพูดมันจะวุ่นวายไปใหญ่ ขอให้พวกเธอเข้าใจตำรวจอย่างๆพวกเรานะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าอ่านข่าวพวกเธอก็รู้แล้ว ไปหมวดพร้อมรึยัง"

          "พร้อมตั้งนานแล้วครับ" ผู้หมวดขยิบตาให้มนูญที่ยังดูหัวเสียที่อดรู้เฉลยของปริศนา แล้วเดินตามสารวัตรออกไป

                พอสารวัตรเดินพ้นประตูออกไปได้สักพักผู้หมวดวิสิทธิ์ก็ย่องเข้ามาในห้องไปกระซิบกระซาบอะไรซักอย่างกับแป้ง ก่อนที่จะหันมาพูดว่า

                "ขอบใจพวกเธอจริงๆนะ ไว้เสร็จคดีคราวนี้จะเลี้ยงข้าว พวกเธอซักมื้อ ขอเบอร์แป้งไว้แล้วมะต้องห่วง ไปหล่ะ"

          ผมกับมนูญเดินไปหาแป้งซึ่งลุกขึ้นไปยืนอยู่ริมหน้าต่างมองพวกสารวัตรกับลูกทีมที่ทยอยกันออกไปดำเนินแผนการกู้ระเบิดของเจ้าอาชญากรไอ้มดแดง

                "แป้งเมื่อกี้ผู้หมวดเขากระซิบบอกอะไรเธอเหรอ" ผมถาม

                แป้งยิ้มๆแล้วหันไปทางมนูญที่ทำเป็นไม่สนใจแต่ความจริงอยากรู้เต็มแก่ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า

                "ผู้หมวดเขาฝากมาบอกไอ้เด็กตัวแสบอย่างเธอว่า ปริศนานี้มัน เป็นปริศนารหัสมดๆ ของเด็กๆอ่ะ"

          มนูญดูจะอึ้งกับคำตอบที่ได้ก่อนจะยิ้มแล้วหันไปมองทางหน้าต่าง ที่พวกตำรวจพากันเตรียมขึ้นรถ แล้วพึมพำคนเดียวว่า

                "เตรียมกระเป๋าฉีกไว้เถอะลุงหมวดขี้เต๊ะ อิอิ ยังรู้ฤทธิ์มนูญน้อยไป"

(ลองแก้ปริศนารหัสมดกันดูนะครับ มันอาจไม่ยากอย่างที่คุณมองเห็น)